De hele maand november speelden we de online game Data belt. De game is onderdeel van een internationaal onderzoek naar de ontwikkeling van overheidsbeleid rond het delen van data in Brazilië en Nederland. In deze blog deelt Hans Plomp, adviseur Taxonomie bij DUO zijn ervaringen.

Hans: “Als er iets is wat ik heel erg saai vind, dan zijn het infantiele spelletjes die je soms bij trainingen krijgt opgedragen. Ik ben geen spelletjesman en wil graag mijn tijd aan serieuze taken besteden. Dat was mijn vooroordeel toen ik instemde om mee te doen met de online game Data belt van Digicampus. In deze game staat samenwerken, data delen en het nemen van besluiten over het openbaar maken van data centraal. De game is ontwikkeld door onderzoekers en studenten van de TU Delft.

Doel

Het doel van deze game is om deelnemers inzicht te bieden in de complexe vraagstukken die ontstaan, als je besluit om data wel of niet openbaar te maken. De opgedane inzichten moeten leiden tot bewustere beleidskeuzes rondom het open data beleid. Hierbij worden de voorkeuren en aannames van de deelnemers vooraf en na afloop van de game gemeten. Dat het hier ging om een serieus games, stemde me enigszins gerust. En ik zeg het maar direct: na afloop was ik mijn ongerustheid kwijt.

Ieder een rol

Ik speelde het spel samen met drie collega’s. De begeleider vertelde vooraf over de opzet en uitvoering van het spel. In een rap tempo kregen we meer informatie over de context en casus van de game. De casus was toevallig eentje die dichtbij mijn werkveld: open data in het onderwijsdomein ligt. Na de introductie konden we volledig online aan de slag. In vier rondes kregen we elk een rol toebedeeld, die per ronde wisselde. De rollen varieerden van: medewerker met als taak het doorgeven van een code, collega met als taak het plaatsen van stempels en de rol van manager (die sprak extra tot mijn verbeelding) met slechts de taak om wat de collega’s produceerden goed te keuren en een paar tussentijdse voorgelegde vragen te beantwoorden. Zie je wel: ik heb altijd al gedacht dat managen niet moeilijk was, dat beeld leek hier te worden bevestigd.

Samenwerken

Al snel werd duidelijk dat we moesten samenwerken om zo in een paar minuten zoveel mogelijk acties uit te voeren waarmee we punten konden verdienen. Waar we dat met een onderlinge afspraak snel hadden kunnen regelen, kwam het daar niet van. We lieten tal van steken vallen. Ook bleek dat de besluiten die de manager moest nemen, best complex waren. Het verkeerde – of géén besluit werd genomen. Allebei niet optimaal! En mijn oordeel over managers, heb ik snel bijgesteld.

De casus was realistisch en het spel zit ingenieus in elkaar. Dat maakt het leuk om te spelen. Je krijgt inzicht in de complexiteit van besluitvormingsprocessen doordat je het als speler ervaart. En hoe simpel de opdracht ook is: de uitvoering prikkelt je professionaliteit. De voorgelegde vragen zijn scherp geformuleerd en direct herkenbaar doordat de onderzoekers zich goed in de materie hebben verdiept. Dat geldt ook voor de steken die ik liet vallen en de lessen die ik van het spel heb geleerd. En dat brengt me tot een opvallende conclusie waarmee ik mijn oordeel over games graag opzij zet: in no time voelde de game als de dagelijkse praktijk. En zo draagt het spelen van een spelletje bij aan inzicht en professionaliteit. Dat had ik vooraf niet verwacht. Een volgende keer doe ik graag weer mee.”